انتظار...

هزار و دویست سال از نعمت امام معصوم محرومیم. 1200 سال!
1200 سال به ندیدن حجت خدا به روی زمین عادت کردیم.
1200 سال یکه تازی شیاطین، حکومت طاغوت بر زمین، زمینی که از نکبت پر شده ، زمینی که در هر گوشه اش انسانیت و شرف رو به مسلخ می برند...
1200 ساله که در روزمرگی خودمون غرقیم...
1200 سال مثلآ داریم برای اومدنش دعا می کنیم. کو؟ پس چرا نمیاد؟ دعا می کنیم؟؟!؟
معنی دعا چیه؟ انتظار یعنی چی؟

انتظار یعنی سوختن، پرپر زدن، انتظار یعنی بال بال زدن مادری برای شفای فرزند سرطانی اش.
انتظار یعنی ندیدن هیچ چیز جز معشوق، نخواستن هیچ خواسته ای جز طلب رضای معشوق.
رضای معشوق....
خواستیم، شد، امام خمینی آمد، آفتاب برزمین یخ زده تابید، امید جوانه زد، گل های انتظار روییدند. انقلاب، تشکیل حکومت اسلامی، آرزوی همه ی انبیا و اولیای الهی از آغاز خلقت بود.
گفتند این انقلاب به انقلاب حضرت مهدی (عج) متصل می شه، ما هم خیالمون راحت شد، دست ها رو روی هم گذاشتیم و منتظر شدیم که متصل بشه! دوباره برگشتیم به روزمرگی.
امام رحلت کرد، گفتند نایب برحقش امام خامنه ای این پرچم را به صاحبش خواهد رساند!
ما هم ادامه دادیم به روزمرگی...
می گن خدا زمانی از بنی اسرائیل دست شست که به موسی گفتند «ما همین جا می شینیم، تو و خدات برید بجنگید». خدا نکنه روزی در تاریخ بنویسند: خدا زمانی از مردم ایران دست شست که گفتند «آقا خودش هست، نمی ذاره هیچ اتفاقی بیفته».
پیچ تاریخی گذشت و ما بیدار نشدیم. گذشت، می گذرد، دوباره روزمرگی....
همه ی پیامبران جز حضرت محمد (ص) قوم خودشون رو نفرین کردند. امیرالمومنین (ع) گفت: خدایا من رو از این مردم بگیر.
دارم فکر می کنم ما الان در چه مرحله ای هستیم؟